Turpi i Kombit Shqiptar

Etërit dhe Krye-Ati 

(një portret i paautorizuar i S.B. para dhe pas ’90-s)

“Këta janë neobllokmenët, të mbushur me urrejtje dhe vetëm urrejtje të etërve të tyre… Ne jemi dhe do të jemi për çdo qëndresë, për çdo sakrificë, për të mbrojtur vlerat e lirisë nga bijtë e etërve mizorë.”  Sali Berisha

Nga Viktor Malaj

Kur lexon thënien e mësipërme të Sali Berishës, të shkruar në Dhomën e tij të Ngushëllimit që quhet Fejsbuk (Facebook), ku, herë pas here i bëjnë shoqëri Topalli dhe ndonjë ish-deputet vulëhumbur, njeriu normal stepet një çast. Stepet ngaqë kujton se ka të bëjë me një ish të dënuar politik të regjimit komunist, se jemi në vitin 1990 dhe se do të ishte fat për Shqipërinë dhe shqiptarët po t’ia besonin të ardhmen e vendit e të popullit këtij individi që është i gatshëm “me sakrifikue” përballë diktaturës. Mirëpo, shpejt zgjohesh nga kllapia dhe kupton se sa i madh ka qenë mashtrimi që i ka shoqëruar shqiptarët tash thuajse një çerek shekulli, sa i madh dhe i paturpshëm ka qenë keqpërdorimi që iu është bërë ndjenjave të tyre dhe sa i madh është zhgënjimi që iu ka sjellë shqiptarëve veprimtaria politike e njeriut me maska, që quhet Sali Berisha.

I dështuar si kryetar shteti, i braktisur si Komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë, i zvetënuar si Kryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, i paaftë dhe pervers si Kryeministër i vendit, i diskredituar si alternativë qeverisëse dhe i zbuar nga pushteti në mënyrë plebishitare disa herë, deputeti Sali Berisha nuk ka më asgjë për t’iu ofruar shqiptarëve, përveç pamjes së tij të shpërfytyruar, sjelljes së tij haluçinante ndaj armiqve imagjinarë, me të cilët ka jetuar tash 23 vjet në ndërgjegjen e tij dhe ka luftuar po kaq gjatë në beteja donkishoteske, duke tërhequr pas vetes edhe një pjesë të popullit për t’ia kundërvënë pjesës tjetër, gjithmonë në shërbim të vetes dhe të një bande që e rrethon.

Meqë ai dhe frymorët që ruajnë stanin e tij po e përdorin disa herë “gogolin” e etërve,  është mirë që t’i ftillojmë disa gjëra. Po e nisim me pyetje të thjeshta: Me “etër” kuptohen baballarët biologjikë apo ata politikë, kundërshtarë të stanit Berisha? Nëse të tillë quhen paraardhësit biologjikë të pushtetarëve të sotëm, cilat janë krimet që ata kanë kryer dhe pse nuk janë ndëshkuar? Në qoftë se me “etër” kuptohet kasta politike e para 1990 apo krejt anëtarët e partisë komuniste të atëhershme, atëherë, cilat kanë qenë raportet e Saliut me ata dhe, a thua vallë, të gjithë ata të kenë qenë kriminelë e mëkatarë?

Le të marrim rastin e “etërve” biologjikë. Disa prej anëtarëve të qeverisë së re i kanë pasur prindërit anëtarë të PPSH dhe funksionarë të rangjeve të mesme në kohën e regjimit komunist, hiç më pak se fëmijët e Saliut. Cili prej këtyre paraardhësve pati kryer krime kundër popullit dhe, nëse po, përse “mbrojtësi i lirisë” Sali Berisha nuk i dërgoi në gjyq përgjatë 23 vjetëve? Nëse prindërit e këtyre qeveritarëve patën kryer krime dhe mëkate, a mund të jenë përgjegjës pasardhësit e tyre për ato akte? Prindërit biologjikë nuk zgjidhen, ata rastisin. E kundërta ndodh me “prindërit” politikë, këta zgjidhen. Është pikërisht kjo zgjedhja që Sali Berisha bëri dikur. Me ndërgjegje, me vullnet të lirë, pati bërë lutje të pranohej në partinë e “etërve”. Në lutje ka shprehur besnikërinë ndaj parimeve ideologjike të partisë së “etërve”, mirënjohjen për veprat konkrete të partisë si dhe betimin për t’i shërbyer asaj me devotshmëri. Dhe, e ka mbajtur fjalën për 22 vjet rresht. Madje, kur kujtojmë sjelljet që ka demonstruar shohim se besnikëria e tij ka shkuar përtej gardhit të devotshmërisë së kërkuar. Devotshmëria e tij nuk ndali deri ditën që “mjekët” nuk dhanë më shpresa shpëtimi për “nënën” parti. Nëse “etërit” ishin mizorë, fëmijët e tyre biologjikë nuk mbajnë kurrfarë përgjegjësie. Në respekt të këtij parimi as pasardhësit biologjikë të Sali Berishës nuk mbajnë përgjegjësi për krimet e kryera nga ati i tyre. Ndryshe qëndron çështja me bijtë politik të këtyre etërve. Ata kanë përgjegjësi morale në raport të drejtë me sjelljen partiake, e cila nuk mund të mos ndikohet nga “mosha partiake”.

Nëse me “etër” kuptohet kasta drejtuese e regjimit komunist apo të gjithë ish-anëtarët e asaj partie, atëherë këtu ndryshon puna. Që disa “etër” politikë mbanin përgjegjësi morale dhe ligjore për gabimet, fajet dhe krimet e regjimit komunist, kjo nuk vihet në dyshim. Që të tillë “etër” duheshin akuzuar e dënuar ashpër për aktet e kryera, është konkluzion që gëzon konsensus mbarëshqiptar. Mirëpo, të denigrosh, akuzosh, fyesh dhe poshtërosh mijëra e mijëra djem dhe vajza, burra dhe gra të këtij vendi që, në moshën më të bukur rinore, lanë familjet apo shkollat jashtë shtetit dhe rrëmbyen armët kundër pushtuesve nazi-fashistë dhe, më vonë, qenë të parët që punuan në të gjitha skajet e Shqipërisë për të përhapur arsimin, kulturën, dijen, dritën elektrike, shërbimin shëndetësor, për të parandaluar gjakmarrjen, për të ndërtuar hekurudha dhe rrugë automobilistike, për të tharë këneta dhe mbjellë pemë, dhe, edhe pas dyzet viteve diktaturë nuk përfituan asgjë materiale më shumë se pjesa tjetër e popullsisë, do të thotë të përçmosh idealizmin, të nëpërkëmbësh atdhetarizmin dhe të tallesh me humanizmin. Pavarësisht kohës, pavarësisht bëmave të regjimit komunist, e vërteta e madhe është se shumica e anëtarëve të partisë që sundoi gjatë atij regjimi, kanë bërë pjesë në elitën morale të shoqërisë shqiptare. Jo pak prej tyre e ngritën zërin kundër padrejtësive të regjimit dhe jo pak prej tyre e pësuan nga regjimi “i tyre”. Madje, mospajtimi i tyre me padrejtësitë e kohës ka qenë ku e ku më i shpeshtë dhe më i madh se ai që mbajnë anëtarët e partive politike aktuale shqiptare ndaj fajeve dhe krimeve që janë kryer apo kryhen nga udhëheqjet e partive përkatëse.

Përveç kësaj, nuk mund të mos trishtohesh dhe revoltohesh kur dëgjon e shikon se kush janë ata që prej një çerek shekulli përpiqen pareshtur të hedhin baltë dhe të poshtërojnë mijëra njerëz të pafajshëm, kur shikon dhe dëgjon gjithfarë horrash, mashtruesish, kontrabandistësh, hajnash dhe atdheshitës që, me paratë e krimit dhe me krimet e pushtetit, kanë ngritur një perandori të tërë propagande që synon tjetërsimin e të vërtetës.

Përpjekjet e pareshtura të Sali Berishës për t’i vënë gjysmën e shqiptarëve kundër gjysmës tjetër kanë qenë dhe mbesin përpjekje për ta përdorur të shkuarën për qëllimet e të sotmes. Pra në shërbim të pushtetit të tij personal dhe klanor, por kurrsesi në shërbim të vendit dhe popullit, pasi një konflikt i tillë, tërësisht i stisur dhe krejt i dëmshëm, shkon kundër progresit.

Sapo erdhi në pushtet në vitin 1992, Sali Berisha tha: “Të gjithë jemi bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë”. Këtë të pavërtetë nuk e mbrojti për shumë kohë. Më vonë, për qëllime pushtetmbajtëse dhe pushtetmarrëse, nisi t’i vlerësojë njerëzit, jo duke u nisur nga raporti i tyre me të shkuarën, por nga marrëdhëniet e tyre me pushtetin e tij. Mbi këtë bazë ka bërë dhe bën ndarjen në “të mirë” dhe “të këqij”, në “bashkëvuajtës” dhe “mëkatarë”, në “shërbëtorë të shtetit” dhe në “kriminelë”.

E, ndërsa flet për “etër mizorë”, është koha dhe vendi t’i tregohet këtij farë burri se ai, personalisht, është dy herë “atë”. Është “atë” i së shkuarës jo thjeshtë pse ishte anëtar dhe madje sekretar partie në atë regjim, por sepse ishte një individ dhe partiak ekstremist, sepse si individ ka qenë dëshmitar vullnetar në gjyqe politike dhe ka tejkaluar detyrimet ligjore të dëshmitarit, duke bërë të tijin rolin e prokurorit. Këtë bëri në gjyqin e të ndjerit Hysen Shoshori ku kërkoi dënimin me vdekje të të akuzuarit. Si sekretar partie ka qenë po aq ekstremist kur ka këmbëngulur në përjashtimin nga partia dhe degdisjen në Kavajë të mikeshës së tij, mjekes së ndjerë Margarita Kostaqi, në një kohë që instancat më të larta partiake ishin për ndëshkim më të lehtë.

Sali Berisha ishte “atë” në të shkuarën sepse, në sajë të etjes së tij për pushtet, edhe brenda atij regjimi, arriti të bëhej aq i besuar dhe i afërt me kupolën drejtuese sa të punësohej për t’i shërbyer shëndetit të tyre, të bënte fotografi me shumë prej tyre, të shkonte në shtëpinë e “Kryeatit” për të shprushur zjarrin në vatrën e tij dhe të bënte pushimet në Pogradec me bijtë biologjikë të “Kryatit”.

E, ndërsa ka qenë një “atë” i vogël në të shkuarën komuniste, Sali Berisha mbetet “Kryeati” i periudhës paskomuniste. Si i tillë ai është përgjegjës moral, historik dhe ligjor për shumicën e krimeve dhe të këqijave të kësaj periudhe. Ai është babai i turmave të egërsuara që vodhën, plaçkitën dhe dogjën Shqipërinë në vitet 1990-1992 dhe 1998; ai është nxitësi, përkrahësi dhe mbrojtësi i gjithë plaçkitësve të tokave të zonave fushore; është “i verbëri” që nxiti mijëra ndërtime pa leje dhe “arkitekti” i urbanistikës më të shëmtuar dhe jofunksionale në Evropë; ai është frymëzuesi, skenaristi dhe regjisori i shitjes për pesë lekë të pasurive kombëtare tek matrapazët dhe shërbëtorët e tij politikë; ai është koka e kontrabandës së naftës gjatë sundimit të tij të parë, si dhe koka e kontrabandës së armëve gjatë gjithë sundimeve të tij; ai është Don Korleone i Kartelit të Drogës së Lazaratit dhe bashkëpunëtor i Mafies së Plehrave. Sali Berisha do të mbetet ati i kioskëzimit të Shqipërisë dhe gardiani i Firmave Piramidale. Ai është “koka e trukimit të zgjedhjeve” dhe komandanti i banditëve të dhunimit të votimeve të vitit 1996; është urdhëruesi real i rrahjes dhe burgosjes së gazetarëve, si dhe i djegies së redaksisë së gazetës “Koha Jonë” në vitin 1997; është urdhëruesi dhe dirigjuesi i burgosjeve politike të mbas 1990 dhe i vrasjeve të kundërshtarëve politikë. Sali Berisha është përgjegjësi kryesor për “humbjen” e 230 milion eurove në ndërtimin e një segmenti të rrugës Durrës-Kukës, si dhe në nënshkrimin e Marrëveshjes Antikombëtare të Detit me Greqinë. Ai është i vetmi drejtues shteti në historinë e Shqipërisë që ka urdhëruar përdorimin e artilerisë, aviacionit dhe Lëndëve Helmuese Luftarake kundër popullit të vet (mars 1997).

Këto dhe bëma të tjera janë të mjaftueshme që të kuptohet se është krejtësisht e padobishme gjuha e batutave që përdoret ndaj tij nga parlamentarët. Me Sali Berishën duhet të përdoret vetëm gjuha e instrumenteve ligjorë. Adresimi tek ligji dhe vënia përpara tij janë shumë më të rëndësishëm se sa nxjerrja e tij nga SHQUP-i. Megjithëse ka punuar me ngulm për t’ia nënshtruar sistemin e drejtësisë interesave të veta, është frika nga ligji ajo që e bën të lëshojë britmën: “Do zhvilloj betejën më të madhe të këtyre 20 viteve për të mbrojtur dinjitetin e shqiptarëve…”.

Premtimi i tij kryesor në fillim të viteve ’90 ka qenë ndërtimi i shtetit ligjor, por në vend të tij ngriti “regjimin gangster”, siç e ka quajtur shtypi i huaj, por siç na e ka provuar vazhdimisht me akte konkrete deri edhe ditët e fundit me vendimin e dhënë për krimet e 21 janarit nga gjyqtarë në shërbim të tij. Mbi të gjitha, ai ka humbur betejën me të vërtetën, me të drejtën dhe me moralin. Betejat e ardhshme, që i shpall si luftë për të mbrojtur dinjitetin e shqiptarëve, janë kërcënime për t’iu shmangur ndëshkimit për krimet që ka kryer si “Kryeatë” i periudhës 22-vjeçare. Dhe “Kryeati” nuk mund të ketë të drejtë të flas për “etër mizorë”. E ku ka gjë më mizore sesa të të marrin fëmijën, ta shesin për 500 euro, sikur të ishte qengj dhe ta bëjnë kurban për tregti organesh? Ku ka çnjerëzim dhe poshtërim më të madh për shqiptarin sesa të të mashtrojnë apo rrëmbejnë vajzën, motrën apo mbesën, ta zhgërryejnë nëpër rrugët apo bordellot e botës dhe me ato para të ndërtojnë vila e hotele luksoze, të cilat “Kryeati” Sali ua paraqet shqiptarëve si arritje të bollëkut që solli sundimi i tij? Ku ka antihumanizëm më të madh sesa, me politikat e tua, t’i detyrosh qindra, në mos mijëra, njerëz të vrasin veten ngaqë nuk janë në gjendje të sigurojnë minimumin jetik? Ku ka padrejtësi më të madhe se, pas 20 vitesh në pushtet, fëmijët e tu të futin në xhepa një milion euro në vit dhe një milion shqiptarë detyrohen të braktisin vendin, ose të marrin bukën me lista për të mbajtur gjallë fëmijët dhe veten? Ku ka maskarallëk më të madh se të krijosh të tilla rrethana që mijëra shqiptarë, në vend që të shkojnë në punë, t’iu drejtohen kazinove dhe vendeve të bixhozit apo të gjejnë “ngushëllim” tek përdorimi i drogës? Ku ka regres më të madh se sa në shekullin e 21-të t’i rikthesh popullit tënd gjakmarrjen dhe analfabetizmin ?

Ata që s’e njohin por vetëm e dëgjojnë duke folur këtë sharlatan, mund të gënjehen lehtë dhe të besojnë se ai është armik i krimeve dhe padrejtësive të çdo kohe. E vërteta është krejt ndryshe. Pas vitit 1990 Sali Berisha u bë miku dhe reabilituesi i të gjithë ish-bashkëpunëtorëve të pushtuesve nazi-fashistë, i gjithë spiunëve të të huajve dhe i kriminelëve të të gjitha ngjyrave, mjafton që të besonte se aleanca me ta apo me emrat e tyre i shërbente pushtetit të tij. Në vitin 1993, si President i Shqipërisë priti dhe dekoroi njërin nga përfaqsuesit më të denjë të errësirës dhe të krimit, Ndue P. Gjomarkaj. Gjomarkaj e mori dekoratën nga Berisha pasi kishte pohuar se me urdhërin e tij ishin vrarë në Shqipëri mbi 60 vetë. Dhe ky pohim ishte i vërtetë. Ai dhe bandat e tij kishin vrarë mësuesin që kërkonte hapjen e shkollave, deputetin që fali gjakun e të vëllait dhe punoi për zhvillimin e Mirditës, kishin vrarë dhe gjymtuar vajzat mirditore që ” mëkatuan ” duke shkuar në aksione hekurudhore etj.etj.

Më vonë, si kryeministër, Sali Berisha i ngriti himne dhe statuja Ahmet Zogut i cili, përveç se burgosi, internoi dhe pushkatoi kundërshtarët politikë, ashtu si Hoxha, bëri edhe tri akte të tjera antishqiptare: Tjetërsoi territorin e Shqipërisë ( siç tentoi Berisha më vonë ), braktisi vendin kur ai kishte më shumë nevojë për të, duke shkelur edhe Kushtetutën ( Statutin ) dhe betimin e tij si dhe mori arin e popullit shqiptar dhe e përdori për nevojat e tij familjare. Dhe jo vetëm kaq, por Sali Berisha iu dha pasardhësve të tij vila dhe pallate në gjithë Shqipërinë, të cilat ishin ndërtuar dikur me paratë e popullit.

Është  makthi i krimeve që ka kryer dhe i veprave të turpshme që e shtyn t’i drejtohet kundërshtarit politik ( që ka moshën e fëmijëve të tij ) me kërcënimin: “Mos i provoko shqiptarët me Hoxhën se do përballesh me zemërimin e tyre më të fuqishëm….!” (e tha në mbledhjen e qeverisë) dhe, pastaj, nëpërmjet gazetës terroriste RD (sipas Azem Hajdarit, në vitin 1996), e paralajmëron: “Kujdes Edvin Rama! Fundi i etërve të tu ishte tërheqja zvarrë”. Meqë këtë shprehje e kanë përdorur edhe shumë buburreca të politikës prej dy dhjetëvjeçarësh, është vendi të themi se nuk njihet asnjë “atë” që të jetë tërhequr zvarrë deri tani. I vetmi “atë” që shpëtoi për një qime nga ky akt ka qenë Sali Berisha në vitin 1997. Jo nga zotësia e tij, por nga ndërhyrja e të huajve.

Nëse rrëzimi dhe tërheqja e statujës së Hoxhës në shkurt 1991 quhet e tillë, atëherë më duhet të them se kemi të bëjmë me një shaka historike dhe një tallje etike. Rrëzimi i statujës në fjalë nuk ka qenë as akt dinjitoz dhe as akt trimëror. Ky konkluzion nuk vë në dyshim nevojën e heqjes së statujës por tregon një të vërtetë historike dhe universale. Aq më pak ka qenë i tillë ky akt kur ka pasur edhe përkrahjen e autoriteteve politike në pushtet. Turmat e ndërkryera dhe të ndërsyera nuk kryejnë kurrë akte dinjitoze. Kjo vlen si për turmat e 1990-1991 ashtu edhe për ato të 1997-1998. Siç thoshte Timothy T. Fortune, “Sjellja e turmave është shprehja më bindëse e një opinioni publik jonormal. Ajo tregon se shoqëria është e kalbur deri në palcë”. Ata që merren me statujat e bustet janë po aq trima sa krimbat që merren me kufomat. Prandaj proklamuesit e “tërheqjeve zvarrë” kanë problem edhe me historinë, edhe me etikën, por, mbi të gjitha, me të vërtetën.

http://gazetadita.al/eterit-dhe-krye-ati-nje-portret-i-paautorizuar-i-sali-berishes/