Turpi i Kombit Shqiptar

Etërit dhe Krye-Ati 

(një portret i paautorizuar i S.B. para dhe pas ’90-s)

“Këta janë neobllokmenët, të mbushur me urrejtje dhe vetëm urrejtje të etërve të tyre… Ne jemi dhe do të jemi për çdo qëndresë, për çdo sakrificë, për të mbrojtur vlerat e lirisë nga bijtë e etërve mizorë.”  Sali Berisha

Nga Viktor Malaj

Kur lexon thënien e mësipërme të Sali Berishës, të shkruar në Dhomën e tij të Ngushëllimit që quhet Fejsbuk (Facebook), ku, herë pas here i bëjnë shoqëri Topalli dhe ndonjë ish-deputet vulëhumbur, njeriu normal stepet një çast. Stepet ngaqë kujton se ka të bëjë me një ish të dënuar politik të regjimit komunist, se jemi në vitin 1990 dhe se do të ishte fat për Shqipërinë dhe shqiptarët po t’ia besonin të ardhmen e vendit e të popullit këtij individi që është i gatshëm “me sakrifikue” përballë diktaturës. Mirëpo, shpejt zgjohesh nga kllapia dhe kupton se sa i madh ka qenë mashtrimi që i ka shoqëruar shqiptarët tash thuajse një çerek shekulli, sa i madh dhe i paturpshëm ka qenë keqpërdorimi që iu është bërë ndjenjave të tyre dhe sa i madh është zhgënjimi që iu ka sjellë shqiptarëve veprimtaria politike e njeriut me maska, që quhet Sali Berisha.

I dështuar si kryetar shteti, i braktisur si Komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë, i zvetënuar si Kryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, i paaftë dhe pervers si Kryeministër i vendit, i diskredituar si alternativë qeverisëse dhe i zbuar nga pushteti në mënyrë plebishitare disa herë, deputeti Sali Berisha nuk ka më asgjë për t’iu ofruar shqiptarëve, përveç pamjes së tij të shpërfytyruar, sjelljes së tij haluçinante ndaj armiqve imagjinarë, me të cilët ka jetuar tash 23 vjet në ndërgjegjen e tij dhe ka luftuar po kaq gjatë në beteja donkishoteske, duke tërhequr pas vetes edhe një pjesë të popullit për t’ia kundërvënë pjesës tjetër, gjithmonë në shërbim të vetes dhe të një bande që e rrethon.

Meqë ai dhe frymorët që ruajnë stanin e tij po e përdorin disa herë “gogolin” e etërve,  është mirë që t’i ftillojmë disa gjëra. Po e nisim me pyetje të thjeshta: Me “etër” kuptohen baballarët biologjikë apo ata politikë, kundërshtarë të stanit Berisha? Nëse të tillë quhen paraardhësit biologjikë të pushtetarëve të sotëm, cilat janë krimet që ata kanë kryer dhe pse nuk janë ndëshkuar? Në qoftë se me “etër” kuptohet kasta politike e para 1990 apo krejt anëtarët e partisë komuniste të atëhershme, atëherë, cilat kanë qenë raportet e Saliut me ata dhe, a thua vallë, të gjithë ata të kenë qenë kriminelë e mëkatarë?

Le të marrim rastin e “etërve” biologjikë. Disa prej anëtarëve të qeverisë së re i kanë pasur prindërit anëtarë të PPSH dhe funksionarë të rangjeve të mesme në kohën e regjimit komunist, hiç më pak se fëmijët e Saliut. Cili prej këtyre paraardhësve pati kryer krime kundër popullit dhe, nëse po, përse “mbrojtësi i lirisë” Sali Berisha nuk i dërgoi në gjyq përgjatë 23 vjetëve? Nëse prindërit e këtyre qeveritarëve patën kryer krime dhe mëkate, a mund të jenë përgjegjës pasardhësit e tyre për ato akte? Prindërit biologjikë nuk zgjidhen, ata rastisin. E kundërta ndodh me “prindërit” politikë, këta zgjidhen. Është pikërisht kjo zgjedhja që Sali Berisha bëri dikur. Me ndërgjegje, me vullnet të lirë, pati bërë lutje të pranohej në partinë e “etërve”. Në lutje ka shprehur besnikërinë ndaj parimeve ideologjike të partisë së “etërve”, mirënjohjen për veprat konkrete të partisë si dhe betimin për t’i shërbyer asaj me devotshmëri. Dhe, e ka mbajtur fjalën për 22 vjet rresht. Madje, kur kujtojmë sjelljet që ka demonstruar shohim se besnikëria e tij ka shkuar përtej gardhit të devotshmërisë së kërkuar. Devotshmëria e tij nuk ndali deri ditën që “mjekët” nuk dhanë më shpresa shpëtimi për “nënën” parti. Nëse “etërit” ishin mizorë, fëmijët e tyre biologjikë nuk mbajnë kurrfarë përgjegjësie. Në respekt të këtij parimi as pasardhësit biologjikë të Sali Berishës nuk mbajnë përgjegjësi për krimet e kryera nga ati i tyre. Ndryshe qëndron çështja me bijtë politik të këtyre etërve. Ata kanë përgjegjësi morale në raport të drejtë me sjelljen partiake, e cila nuk mund të mos ndikohet nga “mosha partiake”.

Nëse me “etër” kuptohet kasta drejtuese e regjimit komunist apo të gjithë ish-anëtarët e asaj partie, atëherë këtu ndryshon puna. Që disa “etër” politikë mbanin përgjegjësi morale dhe ligjore për gabimet, fajet dhe krimet e regjimit komunist, kjo nuk vihet në dyshim. Që të tillë “etër” duheshin akuzuar e dënuar ashpër për aktet e kryera, është konkluzion që gëzon konsensus mbarëshqiptar. Mirëpo, të denigrosh, akuzosh, fyesh dhe poshtërosh mijëra e mijëra djem dhe vajza, burra dhe gra të këtij vendi që, në moshën më të bukur rinore, lanë familjet apo shkollat jashtë shtetit dhe rrëmbyen armët kundër pushtuesve nazi-fashistë dhe, më vonë, qenë të parët që punuan në të gjitha skajet e Shqipërisë për të përhapur arsimin, kulturën, dijen, dritën elektrike, shërbimin shëndetësor, për të parandaluar gjakmarrjen, për të ndërtuar hekurudha dhe rrugë automobilistike, për të tharë këneta dhe mbjellë pemë, dhe, edhe pas dyzet viteve diktaturë nuk përfituan asgjë materiale më shumë se pjesa tjetër e popullsisë, do të thotë të përçmosh idealizmin, të nëpërkëmbësh atdhetarizmin dhe të tallesh me humanizmin. Pavarësisht kohës, pavarësisht bëmave të regjimit komunist, e vërteta e madhe është se shumica e anëtarëve të partisë që sundoi gjatë atij regjimi, kanë bërë pjesë në elitën morale të shoqërisë shqiptare. Jo pak prej tyre e ngritën zërin kundër padrejtësive të regjimit dhe jo pak prej tyre e pësuan nga regjimi “i tyre”. Madje, mospajtimi i tyre me padrejtësitë e kohës ka qenë ku e ku më i shpeshtë dhe më i madh se ai që mbajnë anëtarët e partive politike aktuale shqiptare ndaj fajeve dhe krimeve që janë kryer apo kryhen nga udhëheqjet e partive përkatëse.

Përveç kësaj, nuk mund të mos trishtohesh dhe revoltohesh kur dëgjon e shikon se kush janë ata që prej një çerek shekulli përpiqen pareshtur të hedhin baltë dhe të poshtërojnë mijëra njerëz të pafajshëm, kur shikon dhe dëgjon gjithfarë horrash, mashtruesish, kontrabandistësh, hajnash dhe atdheshitës që, me paratë e krimit dhe me krimet e pushtetit, kanë ngritur një perandori të tërë propagande që synon tjetërsimin e të vërtetës.

Përpjekjet e pareshtura të Sali Berishës për t’i vënë gjysmën e shqiptarëve kundër gjysmës tjetër kanë qenë dhe mbesin përpjekje për ta përdorur të shkuarën për qëllimet e të sotmes. Pra në shërbim të pushtetit të tij personal dhe klanor, por kurrsesi në shërbim të vendit dhe popullit, pasi një konflikt i tillë, tërësisht i stisur dhe krejt i dëmshëm, shkon kundër progresit.

Sapo erdhi në pushtet në vitin 1992, Sali Berisha tha: “Të gjithë jemi bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë”. Këtë të pavërtetë nuk e mbrojti për shumë kohë. Më vonë, për qëllime pushtetmbajtëse dhe pushtetmarrëse, nisi t’i vlerësojë njerëzit, jo duke u nisur nga raporti i tyre me të shkuarën, por nga marrëdhëniet e tyre me pushtetin e tij. Mbi këtë bazë ka bërë dhe bën ndarjen në “të mirë” dhe “të këqij”, në “bashkëvuajtës” dhe “mëkatarë”, në “shërbëtorë të shtetit” dhe në “kriminelë”.

E, ndërsa flet për “etër mizorë”, është koha dhe vendi t’i tregohet këtij farë burri se ai, personalisht, është dy herë “atë”. Është “atë” i së shkuarës jo thjeshtë pse ishte anëtar dhe madje sekretar partie në atë regjim, por sepse ishte një individ dhe partiak ekstremist, sepse si individ ka qenë dëshmitar vullnetar në gjyqe politike dhe ka tejkaluar detyrimet ligjore të dëshmitarit, duke bërë të tijin rolin e prokurorit. Këtë bëri në gjyqin e të ndjerit Hysen Shoshori ku kërkoi dënimin me vdekje të të akuzuarit. Si sekretar partie ka qenë po aq ekstremist kur ka këmbëngulur në përjashtimin nga partia dhe degdisjen në Kavajë të mikeshës së tij, mjekes së ndjerë Margarita Kostaqi, në një kohë që instancat më të larta partiake ishin për ndëshkim më të lehtë.

Sali Berisha ishte “atë” në të shkuarën sepse, në sajë të etjes së tij për pushtet, edhe brenda atij regjimi, arriti të bëhej aq i besuar dhe i afërt me kupolën drejtuese sa të punësohej për t’i shërbyer shëndetit të tyre, të bënte fotografi me shumë prej tyre, të shkonte në shtëpinë e “Kryeatit” për të shprushur zjarrin në vatrën e tij dhe të bënte pushimet në Pogradec me bijtë biologjikë të “Kryatit”.

E, ndërsa ka qenë një “atë” i vogël në të shkuarën komuniste, Sali Berisha mbetet “Kryeati” i periudhës paskomuniste. Si i tillë ai është përgjegjës moral, historik dhe ligjor për shumicën e krimeve dhe të këqijave të kësaj periudhe. Ai është babai i turmave të egërsuara që vodhën, plaçkitën dhe dogjën Shqipërinë në vitet 1990-1992 dhe 1998; ai është nxitësi, përkrahësi dhe mbrojtësi i gjithë plaçkitësve të tokave të zonave fushore; është “i verbëri” që nxiti mijëra ndërtime pa leje dhe “arkitekti” i urbanistikës më të shëmtuar dhe jofunksionale në Evropë; ai është frymëzuesi, skenaristi dhe regjisori i shitjes për pesë lekë të pasurive kombëtare tek matrapazët dhe shërbëtorët e tij politikë; ai është koka e kontrabandës së naftës gjatë sundimit të tij të parë, si dhe koka e kontrabandës së armëve gjatë gjithë sundimeve të tij; ai është Don Korleone i Kartelit të Drogës së Lazaratit dhe bashkëpunëtor i Mafies së Plehrave. Sali Berisha do të mbetet ati i kioskëzimit të Shqipërisë dhe gardiani i Firmave Piramidale. Ai është “koka e trukimit të zgjedhjeve” dhe komandanti i banditëve të dhunimit të votimeve të vitit 1996; është urdhëruesi real i rrahjes dhe burgosjes së gazetarëve, si dhe i djegies së redaksisë së gazetës “Koha Jonë” në vitin 1997; është urdhëruesi dhe dirigjuesi i burgosjeve politike të mbas 1990 dhe i vrasjeve të kundërshtarëve politikë. Sali Berisha është përgjegjësi kryesor për “humbjen” e 230 milion eurove në ndërtimin e një segmenti të rrugës Durrës-Kukës, si dhe në nënshkrimin e Marrëveshjes Antikombëtare të Detit me Greqinë. Ai është i vetmi drejtues shteti në historinë e Shqipërisë që ka urdhëruar përdorimin e artilerisë, aviacionit dhe Lëndëve Helmuese Luftarake kundër popullit të vet (mars 1997).

Këto dhe bëma të tjera janë të mjaftueshme që të kuptohet se është krejtësisht e padobishme gjuha e batutave që përdoret ndaj tij nga parlamentarët. Me Sali Berishën duhet të përdoret vetëm gjuha e instrumenteve ligjorë. Adresimi tek ligji dhe vënia përpara tij janë shumë më të rëndësishëm se sa nxjerrja e tij nga SHQUP-i. Megjithëse ka punuar me ngulm për t’ia nënshtruar sistemin e drejtësisë interesave të veta, është frika nga ligji ajo që e bën të lëshojë britmën: “Do zhvilloj betejën më të madhe të këtyre 20 viteve për të mbrojtur dinjitetin e shqiptarëve…”.

Premtimi i tij kryesor në fillim të viteve ’90 ka qenë ndërtimi i shtetit ligjor, por në vend të tij ngriti “regjimin gangster”, siç e ka quajtur shtypi i huaj, por siç na e ka provuar vazhdimisht me akte konkrete deri edhe ditët e fundit me vendimin e dhënë për krimet e 21 janarit nga gjyqtarë në shërbim të tij. Mbi të gjitha, ai ka humbur betejën me të vërtetën, me të drejtën dhe me moralin. Betejat e ardhshme, që i shpall si luftë për të mbrojtur dinjitetin e shqiptarëve, janë kërcënime për t’iu shmangur ndëshkimit për krimet që ka kryer si “Kryeatë” i periudhës 22-vjeçare. Dhe “Kryeati” nuk mund të ketë të drejtë të flas për “etër mizorë”. E ku ka gjë më mizore sesa të të marrin fëmijën, ta shesin për 500 euro, sikur të ishte qengj dhe ta bëjnë kurban për tregti organesh? Ku ka çnjerëzim dhe poshtërim më të madh për shqiptarin sesa të të mashtrojnë apo rrëmbejnë vajzën, motrën apo mbesën, ta zhgërryejnë nëpër rrugët apo bordellot e botës dhe me ato para të ndërtojnë vila e hotele luksoze, të cilat “Kryeati” Sali ua paraqet shqiptarëve si arritje të bollëkut që solli sundimi i tij? Ku ka antihumanizëm më të madh sesa, me politikat e tua, t’i detyrosh qindra, në mos mijëra, njerëz të vrasin veten ngaqë nuk janë në gjendje të sigurojnë minimumin jetik? Ku ka padrejtësi më të madhe se, pas 20 vitesh në pushtet, fëmijët e tu të futin në xhepa një milion euro në vit dhe një milion shqiptarë detyrohen të braktisin vendin, ose të marrin bukën me lista për të mbajtur gjallë fëmijët dhe veten? Ku ka maskarallëk më të madh se të krijosh të tilla rrethana që mijëra shqiptarë, në vend që të shkojnë në punë, t’iu drejtohen kazinove dhe vendeve të bixhozit apo të gjejnë “ngushëllim” tek përdorimi i drogës? Ku ka regres më të madh se sa në shekullin e 21-të t’i rikthesh popullit tënd gjakmarrjen dhe analfabetizmin ?

Ata që s’e njohin por vetëm e dëgjojnë duke folur këtë sharlatan, mund të gënjehen lehtë dhe të besojnë se ai është armik i krimeve dhe padrejtësive të çdo kohe. E vërteta është krejt ndryshe. Pas vitit 1990 Sali Berisha u bë miku dhe reabilituesi i të gjithë ish-bashkëpunëtorëve të pushtuesve nazi-fashistë, i gjithë spiunëve të të huajve dhe i kriminelëve të të gjitha ngjyrave, mjafton që të besonte se aleanca me ta apo me emrat e tyre i shërbente pushtetit të tij. Në vitin 1993, si President i Shqipërisë priti dhe dekoroi njërin nga përfaqsuesit më të denjë të errësirës dhe të krimit, Ndue P. Gjomarkaj. Gjomarkaj e mori dekoratën nga Berisha pasi kishte pohuar se me urdhërin e tij ishin vrarë në Shqipëri mbi 60 vetë. Dhe ky pohim ishte i vërtetë. Ai dhe bandat e tij kishin vrarë mësuesin që kërkonte hapjen e shkollave, deputetin që fali gjakun e të vëllait dhe punoi për zhvillimin e Mirditës, kishin vrarë dhe gjymtuar vajzat mirditore që ” mëkatuan ” duke shkuar në aksione hekurudhore etj.etj.

Më vonë, si kryeministër, Sali Berisha i ngriti himne dhe statuja Ahmet Zogut i cili, përveç se burgosi, internoi dhe pushkatoi kundërshtarët politikë, ashtu si Hoxha, bëri edhe tri akte të tjera antishqiptare: Tjetërsoi territorin e Shqipërisë ( siç tentoi Berisha më vonë ), braktisi vendin kur ai kishte më shumë nevojë për të, duke shkelur edhe Kushtetutën ( Statutin ) dhe betimin e tij si dhe mori arin e popullit shqiptar dhe e përdori për nevojat e tij familjare. Dhe jo vetëm kaq, por Sali Berisha iu dha pasardhësve të tij vila dhe pallate në gjithë Shqipërinë, të cilat ishin ndërtuar dikur me paratë e popullit.

Është  makthi i krimeve që ka kryer dhe i veprave të turpshme që e shtyn t’i drejtohet kundërshtarit politik ( që ka moshën e fëmijëve të tij ) me kërcënimin: “Mos i provoko shqiptarët me Hoxhën se do përballesh me zemërimin e tyre më të fuqishëm….!” (e tha në mbledhjen e qeverisë) dhe, pastaj, nëpërmjet gazetës terroriste RD (sipas Azem Hajdarit, në vitin 1996), e paralajmëron: “Kujdes Edvin Rama! Fundi i etërve të tu ishte tërheqja zvarrë”. Meqë këtë shprehje e kanë përdorur edhe shumë buburreca të politikës prej dy dhjetëvjeçarësh, është vendi të themi se nuk njihet asnjë “atë” që të jetë tërhequr zvarrë deri tani. I vetmi “atë” që shpëtoi për një qime nga ky akt ka qenë Sali Berisha në vitin 1997. Jo nga zotësia e tij, por nga ndërhyrja e të huajve.

Nëse rrëzimi dhe tërheqja e statujës së Hoxhës në shkurt 1991 quhet e tillë, atëherë më duhet të them se kemi të bëjmë me një shaka historike dhe një tallje etike. Rrëzimi i statujës në fjalë nuk ka qenë as akt dinjitoz dhe as akt trimëror. Ky konkluzion nuk vë në dyshim nevojën e heqjes së statujës por tregon një të vërtetë historike dhe universale. Aq më pak ka qenë i tillë ky akt kur ka pasur edhe përkrahjen e autoriteteve politike në pushtet. Turmat e ndërkryera dhe të ndërsyera nuk kryejnë kurrë akte dinjitoze. Kjo vlen si për turmat e 1990-1991 ashtu edhe për ato të 1997-1998. Siç thoshte Timothy T. Fortune, “Sjellja e turmave është shprehja më bindëse e një opinioni publik jonormal. Ajo tregon se shoqëria është e kalbur deri në palcë”. Ata që merren me statujat e bustet janë po aq trima sa krimbat që merren me kufomat. Prandaj proklamuesit e “tërheqjeve zvarrë” kanë problem edhe me historinë, edhe me etikën, por, mbi të gjitha, me të vërtetën.

http://gazetadita.al/eterit-dhe-krye-ati-nje-portret-i-paautorizuar-i-sali-berishes/

Fatbardh Kadillari

Shënime nga Ditari i Doktorit: 

Shqetësimi me vend i Bardh Kadillarit

Sot më ka ardhur një letër prekëse nga Bardh Kadillari. E kisha harruar Bardhin nga rrëmujat e ndryshimeve të fundit. Më paraqiste një sërë ankesash të drejta, për të cilat ka mirëkuptimin tim. Po e ndaj me ju përmbajtjen e letrës.

“I nderuar Doktor!

Po të shkruaj i shqetësuar nga zhvillimet e fundit dhe pakujdesia me të cilën po injorohen kontributet tona në Partinë Demokratike.

Unë personalisht, siç dhe ua kam shprehur më parë, kam qenë gjithnjë i gatshëm të kontribuoj sa herë më është kërkuar për të mirën e partisë dhe për këtë nuk kam kërkuar shpërblim. Por ju megjithatë keni qenë i vëmendshëm dhe më keni shpërblyer.

Ajo që po ndodh tani është shumë e rëndë.

Me siguri ju e mbani mend kontributin tim të orëve të fundit në parlamentin e shkuar, Komisionin e Veshit. Skandali i Edi Ramës me veshin në mes të Vjenës u bë objekt i një pune serioze të komisionit tim parlamentar dhe hetimet tona avancuan në një masë të kënaqshme. Ne arritëm të provojmë se Edi Rama i ka shkulur Eginit cepin e poshtëm të veshit të djathtë dhe kjo ishte e qëllimshme, pasi aty i kishte të dy veshët dhe mund t’i shkulte të majtin. Po ashtu ne vërtetuam se pasi veshi iu shkul, u skuq dhe skuqja depërtoi nga cepi i poshtëm drejt mesit dhe nga anët. I dëmtuari mori ndihmë të parë nga këshillat që i dha një kalimtar për t’i vënë një pecetë me ujë të ftohtë mbi vesh. Hetimet zbuluan dhe gjëra të tjera të rënda që kishin të bënin me paramendimin e Edi Ramës për t’i shkulur veshin, dhe siç po vërtetohet tani dhe me përpjekjen për ta përdorur këtë ngjarje për të promovuar miqtë e tij.

Në këto kushte unë kam disa vërejtje të forta për lidershipin e ri të PD-së, i cili e ka braktisur këtë kauzë dhe e ka injoruar kontributin tim në këtë çështje.

Së pari, Edi Rama shpërndau një fotografi ku kishte kapur nga veshi Fevziun pas intervistës së tij të fundit në TV Klan dhe PD nuk reagoi. Duke ngatërruar rezervat që ka PD ndaj Fevziut me dëmin që i bënte çështjes denigrimi i kauzës së veshit, Edi Rama ia arriti ta kthejë këtë në një çështje joserioze. Lideri i ri i opozitës duhet të kishte reaguar fuqishëm ndaj këtij akti dhe duhet ta kishte dhe temë të debatit brendazgjedhor të PD-së. Kjo gjë më la shije të hidhur.

Skandali i dytë ishte emërimi i Fate Velajt në kryeministri. Emërimi i tij tregon se skandali i Veshit ishte i mirëpërgatitur prej tij me një skenar që të nxirrte në pah vlerat e tij opozitare me qeverinë. Pas skandalit të veshit, ai u thirr prej meje për të dëshmuar dhe e ktheu dëshminë në një çështje politike. Pas kësaj, ai u bë këshilltar i kryeministrit. PD duhet të kishte reaguar fort, por nuk pati asnjë reagim dhe kjo gjë më dëshpëroi shumë.

Skandali i tretë ka të bëjë me Ditmir Bushatin.

Për ta poshtëruar fare kauzën time të hetimit të skandalit të veshit, Bushati, ky pinjoll komunisti, ka nxjerrë një urdhër që kryetari i opozitës të trajtohet si ministër.

Ky skandal bëhet për të injoruar tërësisht kauzën e veshit dhe të tregojnë se ne liderin e opozitës nuk do ta sulmojmë më kur të dalë në Evropë. Biles më keq se kaq, do ta trajtojnë si ministër.

Ky vendim varros përfundimisht kauzën time dhe i bën një dëm të madh Partisë Demokratike.

Fakti që kryetari i PD nuk ka reaguar dhe nuk e ka refuzuar këtë privilegj, tregon se ai nuk është një njeri që mendon politikisht, por një njeri meskin, që shikon hallet e tij.

Duke qenë i ndërgjegjshëm se ju jeni udhëheqësi ynë i vërtetë, që nuk do ta kishit pranuar këtë privilegj të ofruar nga armiqtë, shpresoj që të reflektoni duke ia përcjellë konsideratat e mia kryetarit të ri të PD-së që ka shitur kauzën time për një makinë ambasade, që do ta presë në aeroportet e Holandës dhe Brukselit.

Me respekt,

I yti përgjithmonë,

Bardh Kadillari.

Kryetar i Komisionit të Veshit”.

Të dashur miq, nuk kam asnjë koment. Bardh Kadillari ka të drejtë. Dhe Luli duhet të reflektojë. Përpara!

http://www.gazetatema.net/web/2013/09/20/shenime-nga-ditari-i-doktorit-shqetesimi-me-vend-i-bardh-kadillarit/

Kastriot Islami

Thjesht një kujtesë për Kaçin: 

Kjo Foto nuk të bën socialist, 

nuk të bën njeri!

Islami: Sindromi i frikës nga vdekja i Ramës, rrezik për opozitën. Jam njeri i madh, pasi merrem me idetë

Deputeti demokrat, Kastriot Islami, duke komentuar deklaratën e kryeministrit Rama, “Bëj politikë për të luftuar idenë e vdekjes”, thotë se ajo është e rrezikshme, sidomos për opozitën. Sipas tij, në situata dhe në një debat të fortë në parlament,  Rama rrezikon të shkasë në një retorikë dhune ndaj opozitës. Rasti më flagrant, thekson Islami, ishte gjatë diskutimit të programit në parlament, që kulmoi më pas dhe me heqjen e portretit të presidentit Nishani nga zyra e tij.

“Në fjalën time u tregova i kujdesshëm, duke u marrë më shumë me programin, pasi njerëzit e mëdhenj merren me çështje, ata mesatarë me gjëra më të vogla, ndërsa njerëzit e vegjël merren me njerëzit. Rama dëgjoi dy ditë dhe gjithë reagimi ishte të ngacmonte figurat kryesore të opozitës, pasi si duket i kishte djegur diskutimi. Në vend që të jepte shpjegime për publikun, ai u mor duke ngacmuar individualisht persona të ndryshëm. Kjo lidhet me personin e tij, është person cinik dhe vuan nga një kompleks inferioriteti. Kur i jepet mundësia, bëhet agresiv dhe nuk kontrollon dot veten. Ka dhënë një intervistë ku ka shprehur se ka frikë të madhe nga vdekja dhe ka thënë do merrem me politikë për ta tejkaluar këtë frikë. Kjo është sindromë që nuk kurohet dot nga asnjë lloj mjeku. Për disa persona duket e lehtë, por kjo është shumë e rëndë, do të thotë se veprimet politike të tij drejtohen nga ky lloj sindromi. Shpresoj të mos shkojë në veprime revanshiste, por në dy seanca në parlament nuk e ka kursyer retorikën e dhunës. Këtë gjë ai e ka bërë dhe në PS. Shikoj rrezik se në situata dhe në një debat të fortë në parlament, do të aplikojë këtë retorikë. Atij i kishte djegur fakti se është kryeministër me mandatet e LSI. E njëjta gjë ndodhi me heqjen e fotografisë së Presidentit të Republikës, është rast i paprecedent dhe unik. Kjo do të thotë se është futur në konflikt politik me Presidentin. Rama, kur kërkon të godasë një personazh të rëndësishëm apo institucion, e bën përmes medias pranë tij, deri tek presionet, që sipas tij mund ta çojnë Presidentin në dorëheqje. Mesazhi është shumë negativ, një orë pa u tharë boja e betimit tek Presidenti, shkon dhe heq fotografinë e tij. Këtu zoti Meta ka një qëndrim ndryshe, ai gjeti një zgjidhje të ndërmjetme duke thënë se do t’i mbajë të dy. Kjo qeveri është me dy plane, koka, trupa, dy veprime dhe s’e di si do shkojë funksionaliteti i saj. 5 ministra do e mbajnë në zyrë foton e presidentit, pjesa tjetër jo”, tha Islami për “Ora News”.

Nëse qeverisja Rama-Meta do jetë e vështirë apo jo, nisur dhe nga trajtimi që mediat ndërkombëtare kanë bërë, rasti më i fundit ai i gazetës “Neue Zürcher Zeitung”, Islami dha këtë koment:

“Gazeta “Neue Zürcher Zeitung”, 70% e artikullit ishte një superlavdërim që i bëri Ramës, disident që në ’85, fakt që asnjë se kishte ditur deri më tani, po kjo është e zgjidhshme përmes kompanive lobuese që paguan. Në fund thotë se Rama ka hequr dorë nga idealet e tij të mira për të shkuar në koalicion me Metën. Meta është politikani më i korruptuar. Është njeriu që ka krijuar sistemin më të korruptuar dhe kjo ia vështirëson Ramës luftën kundër korrupsionit dhe hapjen e 300.000 vendeve të reja të punës. Po ashtu dhe “The Economist” kishte një artikull ku Rama del një figurë e mirë, por që mund ta hedhin në erë të përjashtuarit, qoftë figurat me përvojë të PS apo dhe vetë aleatët që u lanë mënjanë. Me këto të dyja po vërtetohet një tjetër artikull i shkruar direkt pas zgjedhjeve. Të tre artikujt janë në të njëjtën linje, Rama ka fituar, ka mundur Berishën, por është i kapur peng nga Ilir Meta, garda e vjetër në PS. Ky është një supernjeri dhe gjithë fajin ia kanë këta të tjerët. Nuk mund të abuzoj, por të tre artikujt kanë një bosht të përbashkët”.

http://www.gazetatema.net/web/2013/09/18/islami-sindromi-i-frikes-nga-vdekja-i-rames-rrezik-per-opoziten-une-jam-njeri-i-madh-pasi-merrem-me-idete/

FOTO LAJM/ Thjesht një kujtesë për Kaçin: Kjo nuk të bën njeri të madh!

Pas publikimit në gazetën TemA të lajmit se Kastriot Islami ka deklaruar se është njeri i madh, pasi merret me idetë, kanë vërshuar dhjetëra komente online, që e kanë thumbuar socialistin e konvertuar në demokrat.

Vetë Kastriot Islami ka reaguar në FB, duke thënë se sulmet ndaj tij tek gazeta TemA tregojnë se ai është vërtet i madh.

Më pas ai ka postuar një seri fotosh me zyrtarë të lartë nëpër botë, të bëra kryesisht kur ka qenë Ministër i Jashtëm i PS-së (jo PD-së).

Duke shkruar mbi foto ‘thjesht për kujtesë’, ai ka sjellë foto të tij me Kolin Pauell, Kondoliza Rajs, Abdulla Gyl, Joshka Fisher, etj.

Dhe ne thjesht për kujtesë i themi se kjo nuk e bën njeri të madh. Jo për nga fiziku!/ep

http://www.gazetatema.net/web/2013/09/19/foto-lajm-thjesht-nje-kujtese-per-kacin-kjo-nuk-te-ben-njeri-te-madh/

21 Janari

Katër “puçistë”
(retrospektivë)

Sokol Balla, Andi Bushati, Mero Baze dhe Filip Çakuli

Nga Skënder Minxhozi

Një vit më parë, katër gazetarëve të njohur të shtypit e medias elektronike, iu kërkuan tabulatet telefonike të muajit janar. Ishin ditët e para pas ngjarjes dramatike të 21 janarit. Në Tiranë kishte rënë hija e rëndë e grushtit të shtetit, të përgatitur në epruvetë nga qeveria, për të kompensuar bilancin tragjik të protestës në bulevard. Një vit më pas, ja se si i komentojnë ato ditë Filip Çakuli, Mero Baze, Sokol Balla e Andi Bushati. Katër “puçistë” përballë akuzës së tyre groteske të një viti më parë

“E si mund të quhemi puçistë ne, kur edhe për të kaluar një drekë së bashku, mezi mblidhemi”. Ai që e bëri këtë konstatim hokatar ishte Mero Baze, teksa shihte sesa i vështirë po rezultonte servisi i fotove që revista “Java” kërkonte të bënte me grupin e katër gazetarëve, që një vit më parë u etiketuan si puçistë nga komisioni hetimor i 21 janarit. Duke u kërkuar edhe hetimin e tabulateve telefonike. Kjo frazë e pasqyronte dukshëm ambientin e relaksuar në restorantin ku, për herë të parë pas shumë kohësh, Filip Çakuli, Mero Baze, Sokol Balla dhe Andi Bushati, po uleshin të gjithë së bashku. Jo edhe aq për të kujtuar një ndodhi që tani ka më shumë nota humori sesa drame, por edhe për të komentuar atë që po ndodh në këtë përvjetor të trazuar.

Megjithatë, ky 21 janar të çon vetvetiu prapa në kohë. E gjithë kurba e vitit që lamë pas, ka qenë e dominuar nga ajo ditë dhe nga helmi që ajo prodhoi e la pas. I gjithë kalendari kohor e politik i 2011 është varur në gozhdën e përgjakur të 21 janarit. Nga kjo sindromë nuk shpëtojnë dot as gazetarët e njohur, të cilët i përgjigjen në mënyra të ndryshme pyetjeve “Pse”, “Si”, “Kush”?!

Filip Çakuli nuk i largohet profilit të tij të humorit. Një humor gri, në këtë rast. Natyrshëm nuk i ndahet as llullës së tij, e cila, së bashku me mjekrën e zbardhur, i jep një pamje prej babaxhani, më shumë sesa të një drejtuesi të një emisioni investgativ. Ai kujton se si lajmi për kërkesën e tabulateve e ka gjetur në Divjakë, ku i kishte ndodhur një fatkeqësi. “Po varrosja vjehrrën, kur më marrin në telefon e më japin lajmin”, shprehet ai. “Mendova në çast se do të qe ndonjë shaka, por kur u sigurova, mendimi tjetër që ma përshkoi trurin ishte: I fortë Doktori, po ma kalon me humor, edhe mua, si drejtor i Fiksit”! Mero Baze ka një tjetër variant për përjetimin e atyre ditëve. Ai kujton se si ato momente i është dashur të përballojë dy fenomene të kundërta: dëshirën për të banalizuar nismën e kryeministrit dhe seriozitetin e perëndimorëve “që në menyrë cinike, më shumë shqetësoheshin, ose bënin sikur shqetësoheshin, për tabulatet tona, se për vdekjen e katër qytetarëve”. Baze thotë se Berisha kërkonte të shfrytëzonte zhurmën që do të bënte përfshirja e gazetarëve në konflikt, për të hequr një pjesë të përgjegjësive të rënda që ka për 21 janarin. “Kur u sigurua që shpëtoi, tërhoqi akuzat ndaj nesh”, thotë ai.

Sokol Balla, gazetari i njohur i Top Channel, mendon se që nga 21 janari, kriza shqiptare ka mbetur në vend. “Gjithsesi, i pandreqshmi i madh mbetet Kryeministri. Mbeta i shtangur nga ripërsëritja e kërcënimit të 23 janarit, por mendoj se, më shumë se me Ramën dhe manifestimin e tij, kishte lidhje me ekspertizën e pritshme të FBI, e cila ka mbërritur që në 10 janar dhe pritet t’i vërë prangat disa VIP-ave të ngjarjeve në Bulevard”. Balla thotë se në kërkesën për të marrë me forcë tabulatet telefonike të gazetarëve, qeveria e shpërfilli koston e imazhit që do të merrte pas vetes, duke u kujdesur vetëm për balancimin e kostos së 21 janarit. “ Besoj se Berisha e ka një plan, dhe, mesa e njoh unë, mund të kemi edhe surpriza. Dhe prej tij, ato jo gjithmonë janë të këndshme”, shprehet Balla, duke shtuar se në ajër po vërtitet mundësia e zgjedhjeve të parakohshme.

Andi Bushati, “i katërti” në listë, thotë se tabulatet e gazetarëve ishin pjesë e “përrallës me grusht shteti”. Por ai ka dhe një bindje të tijën: u kërkua që gazetarët të damkoseshin si palë në konflikt. Pra, të rreshtoheshin me zor në “kuadratin” e opozitës. “Ky qe qëllimi i vërtetë dhe jo tabulatet tona, që gjoja kërkuan t’i merrnin. Edhe ata që i kërkuan, e dinin se as do t’i merrnin kurrë, e as nuk u duheshin në fakt”, shprehet drejtuesi i emisionit “Zonë e Ndaluar”. “Më duken të mjerë ata gjashtë burra të komisionit hetimor, - thotë Andi Bushati, - që janë të bindur se luajtën një rol që edhe vetë e dinin që s’ua besonte njeri. Ai proces ishte i pakuptimtë që në fillim, ai shërbeu vetëm për një gjë: së pari, për të krijuar idenë se kish ndodhur një grusht shteti, e pastaj kjo të përdorej për të mos lejuar një hetim të pavarur për ngjarjet dhe, së dyti, për të goditur konkurrentët politikë përtej opozitës”.

ANDI BUSHATI

Nëse do t’ju pyesnin sot, një vit më pas, a keni një ide të saktë se përse shtetit shqiptar i duheshin tabulatet e tua, gjithnjë e parë kjo në lidhje me ngjarjen e 21 janarit?

Në fakt, tabulatet nuk i duheshin shtetit. I duheshin asaj pjese të pushtetit, që kërkonte të ngrinte një tymnajë të madhe për të fshehur një pyetje të thjeshtë: Kush i vrau katër demonstrues? Për të gjithë këtë u ngrit përralla me grusht shteti, ku ishin të implikuar jo vetëm opozita, jo vetëm presidenti i republikës, kreu i shërbimit sekret, kryeprokurorja, por edhe gazetarët. Për ne të fundit, qëllimi ishte i dyfishtë, jo vetëm t’i shërbenim sadopak shtimit të kësaj tymnaje, por edhe të damkoseshim si palë në konflikt, pra, që ajo që mund të thonim apo shkruanim në ditët pas puçit, të relativizohej. Pra ky qe qëllimi i vërtetë, dhe jo tabulatet tona, që gjoja kërkuan t’i merrnin. Edhe ata që i kërkuan e dinin se as do t’i merrnin kurrë e as nuk u duheshin në fakt.

Çfarë do t’i thonit panelit hetimor të parlamentit që vijon formalisht hetimet, në lidhje me atë që e quan puç shteti? Sa kuptim ka ky proces tani, pas një viti?

Më duken të mjerë ata gjashtë burra të komisionit hetimor, që janë të bindur se luajtën një rol që edhe vetë e dinin që s’ua u besonte njeri. Ai proces ishte i pakuptimtë që në fillim, ai shërbeu vetëm për një gjë, për të krijuar idenë se kish ndodhur një grusht shteti e pastaj kjo të përdorej për të mos lejuar një hetim të pavarur për ngjarjet dhe, së dyti, për të goditur konkurrentët politikë përtej opozitës.

Si e shihni atë ngjarje nga distanca e një viti?

Si një ngjarje të hidhur, me katër jetë të humbura. Si një përpjekje për të mundur me gjak një protestë të dhunshme. Si një përgjigje asimetrike që iu dha një opozite më shumë se të zemëruar. Si një përgjigje tipike regjimesh, ku zemërimit i vihet përballë urrejtja, gurëve, makinat ujëhedhëse, shkopinjve, kallashnikovët dhe gërvishtjes së gardheve, vdekja!

SOKOL BALLA

Si e shihni situatën sot, kur video shkaktare e 21 janarit ra formalisht poshtë dhe kur kryeministri përsërit paralajmërimin e 23 janarit të shkuar? A dëshmon edhe kjo, se koha shqiptare ka mbetur?

Koha e krizës shqiptare, më saktë, ka mbetur në vend. Çka tregon se 21 janari ishte kulmi i mbetur përgjysëm i saj. Ajo çka pasoi ishte përpjekje hipokrite për të mos e parë problemin në sy dhe për të zgjidhur vetëm tensionin momental. Në zgjedhje lokale, palët u futën pa marrëveshje dhe pa garanci e korrigjime kodesh, çka polli superkrizën skandaloze dhe po aq të papranueshme për opinionin publik sa katër vrasjet e bulevardit, në zgjedhjet për kreun e Bashkisë së Tiranës.

Për momentin më i fituari është Meta. Vetë u lirua nga ankthi i burgut, megjithëse ishte video e tij me Priftin dhe paralajmërimet e tij nga selia e LSI-së para 21 janarit, që nxitën më shumë se gjithçka, dhunën e të dyja palëve atë të premte të zezë.

Ai realizoi dy premtime të tijat të 2009: një jo publik: se do të shkatërronte e linte Edi Ramën në opozitë, dhe atë publik: se do të çonte Sali Berishën në pension. Paradoksalisht, LSI po i sjell më shumë dëm qeverisë sesa opozita e Ramës.

Pse u kap shteti me gazetarët më të njohur të vendit, kur e dinte koston e imazhit të këtij veprimi? A keni një ide?

Nuk besoj se qeveria, pas 21 janarit, kujdesej shumë për imazhin e vendit, sesa për të balancuar koston e paparashikuar që prodhoi në 21 janar, duke vrarë katër veta live nga një turmë e dhunshme, por që për fatin e mirë të saj dhe të vendit, askurrë nuk tentoi të merrte me dhunë kryeministrinë. Ne të katërt ishim kurban i kësaj situate, sepse, ndoshta për shkak të profesionit, ishim preja më e lehtë për të provuar në publik puçin në kokën e nxehtë dhe tullace fushë, të ndonjë deputeti faqekuq të mazhorancës.

Por e vetmja gje qe i prodhoi qeverisë ishin kosto të mëdha te ndërkombëtarët, pasi, kur emrat tanë u shqiptuan nga Lajcak, Fyle e Countrymen, qeveritarët mund të jenë ndjerë shumë keq. Se kanë kuptuar se ndoshta këtë vend e kanë privatizuar, por nuk mund të jenë kurrë pronarë të Lirisë, që katër emrat tanë simbolizojnë. Përtej kësaj, mendoj se ndoshta përdorimi i emrave tanë ka shpëtuar një koleg nga burgu i sigurt. Besoj se nga të katërt, Mero Baze ka qënë më i rrezikuari, pasi, megjithëse të katërt jemi gazetarë tradiconalisht kritikë me të gjitha qeveritë, Baze tashmë ka një konflikt të personalizuar me këtë mazhorancë.

Çfarë ndjeni sot, kur kujtoni se një vit më parë ishit i akuzuar si pjesë e puçit?

Keqardhje. Keqardhje për katër të vrarë dhe dhjetra të plagosur nga dy palët që u përleshën, siç po duket, vetëm për llogari të karrierave të dy komandantëve të tyre, e që në mungesë të këllqeve për t’u marrë me njëri-tjetrin, lanë ata në fushëbetejë të paguanin kostot. Paradoksalisht numri ishte i njëjtë: katër njerëz të vrarë dhe katër gazetarë të vënë po ashtu në shënjestër. Jo për t’u vrarë fiziksiht, por për t’u ekzekutuar profesionalisht.

Ndjej keqardhje për anëtarët e komisionit hetimor e veçanërisht për njërin që lexoi me aq pasion emrat tanë.  Por po ju bëj një premtim: para se ky komision të mbarojë mandatin, do të publikoj librin tim të ri “Unë jetova në vitin 2011”. Aty do t’i publikoj fakte  se si ne, katër gazetarët më të njohur shqiptarë, u bëmë pa dëshirën tonë, pjesë e dy puçeve. Njërin imagjinar dhe tjetrin të vërtetë. Të dy, për fat të keq, me të njëjtin autor...

MERO BAZE

Si e ndjeni sot veten në kostumin njëvjeçar të pucistit?

Kemi bërë më shumë humor se sa duhet me një shpikje, e cila nuk syonte dënimin tonë, por shpëtimin e Sali Berishës. Në ato ditë duhet të përballoja dy gjëra: banalizimin e akuzës për t’i treguar Berishës që nuk e marrim seriozisht dhe seriozitetin e perëndimorëve që, në mënyrë cinike, më shumë shqetësoheshin ose bënin sikur shqetësoheshin për tabulatet tona se për vdekjen e katër qytetarëve. E kam përjetuar i fyer mendjeshkurtësinë e të dërguarit të BE-së për krizën shqiptare, zotit Lajcak, i cili më në fund arriti të na shpëtonte ne nga “tabulatet”, dhe Berishën nga krimi i vrasjes. Isha i qartë, që në sekondën e parë, se gjithçka që shpikej ishte një mnyrë për të fituar kohë, që ai të shpëtonte veten. Dhe ia arriti.

Sa dramë dhe sa komedi ka brenda ajo që ndodhi një vit më parë?

Siç e thashë më lart, akuza për mua nuk ishte dramë personale, por makth, që ai po shpëtonte nga akzua e vrasjes duke u tallur me ne. Ai më njeh mua, njeh mirë Çakulin dhe Ballën, dhe po ashtu Bushatin. Ai e di që ne nuk e marrim seriozisht për ato që thotë, por për ato që bën. Dhe ne e shikonim ç’po bënte. Po fshihte provat e krimit që kish bërë. Kjo ishte ana dramatike e akuzës. Ana komike, në rastin tim, ishte që Guri Strazimirin të lexonte emrin tim si puçist. Aty kam qesh me lot dhe shpresoja të na thërrisnin në interpelancë, që të vazhdoja humorin me autorin e pretencës. Por u kthjellua shpejt pasi shpëtoi veten dhe kompleksoi prokrurinë dhe presidentin, nuk guxoi të përballej me ne. 

FILIP ÇAKULI

Keni qenë ndër gazetarët më të akuzuar për ngjarjen e 21 janarit. Pse ka ndodhur kjo, sipas jush?

Përgjigja është e thjeshtë! Sepse emisioni që unë drejtoj ka thënë disa të vërteta të hidhura, të cilat mesa duket i kanë djegur fort qeverisë. Sa për akuzat, ose më mirë kërkesën për tabultatet tona, ajo datë më gjeti jashtë Tirane, në një fatkeqësi që më kishte ndodhur në familje. E kujtova për shaka lajmin fillimisht, por më pas, kur u sigurova, mendova: “Dreq o punë, Doktori kërkon të më marrë vendin e punës te Fiksi”. Me Doktorin, nuk nënkuptoj Sajmirin, të jemi të qartë! E gjithë historia e tabulateve tona dhe e epitetit “puçist” që na shoqëroi për pak ditë, ka qenë thelbi i absurdit që kalonte dhe kalon ky vend. U shpik një grusht shteti për të mbuluar një vrasje në bulevard. Dhe kjo s’është aspak komike, siç qe ajo puna e tabulateve tona.

http://www.revistajava.al/kryesore-ne-kopertine-politike/2012123/kater-puciste

Opozita dhe dualizmi Basha-Berisha

          

Fillimi i punimeve të parlamentit ka risjellë në skenë problemin e madh të opozitës: cilin kryetar duhet të zgjedhë mes Lulzim Bashës dhe Sali Berishës. Në mënyrë të përsëritur, kreu i ri i PD e ka parë veten në pozitën e atij që duhet të marrë shënim për vendimet që janë marrë nga lider historik. Një dualizëm që po dëmton rëndë imazhin e partisë dhe autoritetin e lidershipit të saj të ri.

Nga Skënder Minxhozi

Ishte i helmuar në deklaratat e tij të enjten ish-deputeti demokrat Mark Marku, teksa komentonte hapat e parë të opozitës së djathtë në jetën institucionale, pas dorëheqjes së Sali Berishës dhe zgjedhjes së Lulzim Bashës. “Para tre ditësh Basha tha që do kemi opozitë konstruktive, ndërsa pas tre ditësh zoti Berisha u dha urdhër deputetëve dhe i nxori nga salla. Krijoi atë skemë që më tepër se zotit Rama, i drejtohej zotit Basha për t’i thënë se opozita nuk do jetë siç do ti, por siç dua unë. Berisha vazhdon të ketë ndikim shumë të madh në PD. Deri më tani nuk ka ndonjë shenjë që do t’ia lërë drejtimin e partisë zotit Basha”, qe komenti i prerë dhe i saktë i Markut.

Një përcaktim që është njëherësh një sintezë e goditur e një dualizmi për të cilin është folur e shkruar shumë këto muaj, e që mesa duket do ta turbullojë edhe për shumë kohë lidershipin e lartë të opozitës. Basha-Berisha (apo ndoshta më saktë Berisha-Basha), është një dyshe atipike, e pamendueshme para 23 qershorit, e cila po përpiqet të bëjë udhë në momentin më të vështirë të PD, pas viteve ’97-’98.

Kryetari i ri i Partisë Demokratike, njëherësh kreu i bashkisë së Tiranës, është komentuar tashmë gjerë e gjatë në detyrën e tij të re politike. “Kryetar dezhurn”, apo “kryetar noter”, duket se janë dy përcaktimet që më së shumti përputhen me atë që po tregon akti i parë i mandatit Basha në krye të partisë. Një lider politik me kokën e kthyer pas dhe me bllok shënimesh në xhep, që po kufizohet vetëm në formalizimin e asaj që ka vendosur paraprakisht Berisha. Mjaftuan seancat e para të Kuvendit, kur PD kërkonte (me të drejtë) dhe me protestë dorëzimin e programit të qeverisë, apo kur grupi parlamentar linte sallën teksa fliste Edi Rama, për të parë sesi Lulzim Basha ishte gjithmonë një hap prapa, sesi ai nuk ishte personi që vendoste lëvizjet taktike, sesi ai nuk merret vendimet dhe nuk drejtonte formacionin e tij politik. Në të dyja këto raste, mediat janë detyruar që pas ndodhive në parlament, të zhvendosin kamerat dhe ekipet e transemtimit në selinë e re të PD, ku kryetari formal “bënte adetin”, duke nënvizuar edhe një herë nga e para ato që Berisha e të tjerët deklaruar në parlament.

Ishte e pritshme prej kohësh, qëkurse Lulzim Basha konsolidoi profilin e pasardhësit të Berishës, se problemi i tij kryesor ishte sesi do të bashkëjetonte me trashëgiminë e liderit historik të PD. Këto ditë Bashës i duhet jo vetëm të bashkëjetojë me trashëgiminë e Berishës, po edhe me vetë Berishën nën një kulm, duke qenë në pozitën e kryetarit të dubluar, që detyrohet të shohë në sy nga mëngjesi në darkë ish-shefin e dikurshëm.

Dualizmi Basha-Berisha është një ndër problemet kryesore që ka opozita e sotme. Vendimi i Berishës për të mos pasur një zyrë të tijën në selinë e re të partisë tek SHQUP-i, kërkonte të jepte mesazhin se tashmë PD e ka kryetarin e saj, të cilin nuk i duhet bërë hije. Mirëpo kanë mjaftuar orët e para të opozitës në Kuvend, për të përmbysur çdo dilemë. Mungesa fizike e Lulzim Bashës në sallë dhe prezenca e rëndë e Sali Berishës aty, kanë risjellë në raportet e vjetra lidershipin brenda PD, duke i rikthyer hierarkitë në pozicionet e para 23 qershorit.

Kryetari i Partisë Demokratike që sot shohim në ekrane, është një politikan i ndrojtur e pa personalitet, që po ndërton një profil anemik, nën hijen kërcënuese të kryetarit të vjetër. Dualizmi mes dy kryetarëve ka sjellë me vete shbalancimin më të madh të imagjinueshëm për një parti që ishte mësuar qysh prej themelimit, me timbrin e lart ëtë zërit të Berishës, e jo me tonalitetin e dridhur të Bashës, me tonet luftarake të liderit historik, e jo me frazat parafabrikate të kryetarit – noter. E përplasur me dhunë nga një profil lidershipi i fortë e pse jo i dhunshëm, drejt një profili tjetër të dobët e pa personalitet, Partia Demokratike i drejtohet opozitës pa e zgjidhur çeshtjen e lidershipit. Sepse ky proces nuk mbaroi as ditën kur Berisha dhe dorëheqjen dhe as momentin kur Basha spostoi me hile Olldashin. Rruga për t’u bërë lider është e gjatë e plot me gropa. Lulzim Basha po e prek me dorë këtë realitet të ri, pa mundur të gjejë një vend dinjitoz për veten, në një tryezë ku të gjithë janë mësuar të ndjekin vetëm një palë sy. Që s’janë të tijët.

http://www.revistajava.al/politike/2013916/opozita-dhe-dualizmi-basha-berisha

Përpara-përpara

(në lumë e në det)

Vargjet e Arben Dukës!

Sot në të vërtetë,

duken si shakara,

thirrjet skizofrene:

“Përpara-Përpara!.”

Thërrit e thërrit,

në kulm të gëzimit,

po unë s’e kuptoja,

ku donit të vinit!

Ja po e fillojmë,

fill me Elbasanin,

ku të parë PD-ja,

kishte Ben Imamin!

Përpara – thosh Beni,

në kulm të shpërthimit,

po përpara qe,

veç lumë i Shkumbinit!

Po lëmë Elbasanin,

dhe po shkojmë në Korçë,

se me Ritvan Boden,

nuk hyjmë dot në borxh!

Përpara – thosh Bodja,

që ditën që dol,

po për dreq përpara,

qe lumi Devoll!

Po ikim nga Korça,

Po shkojm’ në Berat,

aty Pollo Kuqin,

kishim si për fat!

Përpara – thosh Pollua,

dhe s’e zinte gjumi,

po gjithmonë përpara,

për dreq qe Osumi!

Lëmë mbrapa Osumin,

dhe me vrap në Fier,

ku fliste Olldashi,

si në një kantier!

Përpara-përpara,

thosh Sokol gorica,

po pranë e përpara,

qe lumi Gjanica!

Ikim vrap nga Fieri,

edhe për një orë,

shkojm’ ca tek Patozi,

që dergjej në Vlorë!

Përpara – bërtiste,

dhe ai i shkreti,

po kudo përpara,

ishte vetëm deti!

Ikim dhe nga Vlora,

zbresim tatëpjetë,

ja e mbajm’ ca vrapin,

drejt e në Përmet!

Ruli qe i vockël,

sa ç’është kakëzoza,

kur thoshte përpara,

pranë i qasej Vjosa!

Kush ishte në Durrës,

s’e mbaj mend o miq,

emri s’më kujtohet,

po qe shkurtabiq!

Dhe ai përpara,

i thoshte miletit,

dhe i hidhte sytë,

nga ana e detit!

Dhe në Shkodrën loce,

e njëjtë qe puna,

përpara thosh Xhozi,

por para qe Buna!

Përpara-përpara,

Saliu thërret,

i çoi të vetët,

në lumë e në det!

*   *   *