Përpara-përpara

(në lumë e në det)

Vargjet e Arben Dukës!

Sot në të vërtetë,

duken si shakara,

thirrjet skizofrene:

“Përpara-Përpara!.”

Thërrit e thërrit,

në kulm të gëzimit,

po unë s’e kuptoja,

ku donit të vinit!

Ja po e fillojmë,

fill me Elbasanin,

ku të parë PD-ja,

kishte Ben Imamin!

Përpara – thosh Beni,

në kulm të shpërthimit,

po përpara qe,

veç lumë i Shkumbinit!

Po lëmë Elbasanin,

dhe po shkojmë në Korçë,

se me Ritvan Boden,

nuk hyjmë dot në borxh!

Përpara – thosh Bodja,

që ditën që dol,

po për dreq përpara,

qe lumi Devoll!

Po ikim nga Korça,

Po shkojm’ në Berat,

aty Pollo Kuqin,

kishim si për fat!

Përpara – thosh Pollua,

dhe s’e zinte gjumi,

po gjithmonë përpara,

për dreq qe Osumi!

Lëmë mbrapa Osumin,

dhe me vrap në Fier,

ku fliste Olldashi,

si në një kantier!

Përpara-përpara,

thosh Sokol gorica,

po pranë e përpara,

qe lumi Gjanica!

Ikim vrap nga Fieri,

edhe për një orë,

shkojm’ ca tek Patozi,

që dergjej në Vlorë!

Përpara – bërtiste,

dhe ai i shkreti,

po kudo përpara,

ishte vetëm deti!

Ikim dhe nga Vlora,

zbresim tatëpjetë,

ja e mbajm’ ca vrapin,

drejt e në Përmet!

Ruli qe i vockël,

sa ç’është kakëzoza,

kur thoshte përpara,

pranë i qasej Vjosa!

Kush ishte në Durrës,

s’e mbaj mend o miq,

emri s’më kujtohet,

po qe shkurtabiq!

Dhe ai përpara,

i thoshte miletit,

dhe i hidhte sytë,

nga ana e detit!

Dhe në Shkodrën loce,

e njëjtë qe puna,

përpara thosh Xhozi,

por para qe Buna!

Përpara-përpara,

Saliu thërret,

i çoi të vetët,

në lumë e në det!

*   *   *